inanma

benim bir kot montum var. her türlü düşkırıklığını, en ince ayrıntısına kadar hesaplanmış hayallerin tuz buz oluşunu, inkisar-ı hayali o üzerimdeyken yaşadım. orhan veli delisinin ceketi neyse, benim montum da o bir nevi. kadıköy'ün melankolik sokaklarında da benleydi, yenişehir'nin o melankoli ve kasvet karışımı acayip atmosferli sokaklarında da. karanfil sokakta, dost kitabevinin yanındaki müzik dükkanından etrafa yayılan iç yakıcı keman melodileri sinmiş, ceplerinde siyah ankara simidinden artakalan susam taneleri olan, bilmem kaç kişinin hayat hikayesini öyle ya da böyle dinlemiş yorgun ve bilge bir montum var benim. tanımadığım insanların sigaralarından çıkan mavimsi dumanlara maruz kalmış, yerim yurdum olmayan şehirlerin sulusepkenlerinde ıslanmış, birkaç günlüğüne sahip olup bir yerlerde unuttuğum kalemlerin mürekkepleriyle boyanmış bir montum var benim. kendime dahi söyleyemediklerimi kalp atışlarımdan, sebepsiz yere soğuk soğuk terlemelerimden anladığını bilirim. konuşmaz benim montum, hiç ses etmez; ama anlar her şeyi bilirim. bugünlerde, eski bir dost gibi, tek kelime etmeden tekrar benle geçiriyor günlerini. orada usanmadan beni bekliyor, her şeyi bilen buğulu gözlerle tebessüm ediyor sandalyemi sarmalarken.