valla fragmandan, posterden kolpaçino, maskeli beşler, recep ivedik tarzı siktiriboktan bir komedi filmi zannettim çalgı çengi'yi; fakat uzun zamandır bu kadar güldüğüm bir film olmadığını, uzun zamandır hiçbir şeye bu kadar gülmediğini gördüm izlerken. özellikle ankaralılara ya da en azından iç anadolu ağzına, bu bölgenin argosuna kulağı alışkın insanlara çok şey çağrıştıracağına eminim.
''belki namaz kılmıyoz, oruç tutmuyoz, zekat vermiyoz
hacca gitmiyoz, alkol alıyoz, zina yapıyoz, ot iç...
la bebe biz nasıl adamlarız la''
***
kocani orkestar... hiç ''yha şu çinqeneler ne kmik insannar yhaa=)))99)'' muhabbetine girmeyeceğim. hayatı 10 dakika içinde iki tane kırmızı tuborg hüpletmiş gibi yaşadıkları bir gerçek; fakat kocani orkestar'a ithafta bulunmamın tek sebebi mısır koçanı. bildiğimiz mısır yani. üzerindeki sarı taneler yendikten sonra kaldırıp atılan besin hani. mısırı çok severim. patlamışını da haşlanmışını da çerezini de tombisini de cipsini de severim; ama en çok haşlanmış süt mısırın koçanının suyunu ''hüppççrrk'' diye emmeyi severim. bir gün içecek sektörüne girersem, ürettiririm ben bunu: ''bayramoğlu koçan suyu''
***
yaylı çalgı çalan kadınlara çok temiz ve özel hisler besliyorum. özellikle uzakdoğu kökenlilere ya da ayrım olmasın, evet olmasın, hakkını vererek çalabilen kadınlara besliyorum bu hissiyatlarımı. keman, çello, kontrbas. koca çelloyu bacaklarının arasına alıp kafasını huşu ile yana devirmiş, saçları yanlarından süzülen kadınlaradır bu sevgim.
***
''ya teyzeoğlu sen de ne emmeye geliyon, ne gömmeye geliyon amınim''
